«Τα κορίτσια της βροχής» είναι οι γυναίκες που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και εξομολογούνται στην κάμερα τις αληθινές ιστορίες τους. Το κύκνειο άσμα της Αλίντας Δημητρίου, κινηματογραφίστριας που υπηρέτησε το πολιτικό ντοκιμαντέρ, ολοκληρώνει την τριλογία για τις γυναίκες στους πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.
Δείτε εδώ το ντοκιμαντέρ:
https://www.youtube.com/watch?v=EIMHAlBfuXM&t=14s
Η Αλίντα Δημητρίου (1933 - 2013) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή «Σταυράκου». Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά καθώς και το βιβλίο «Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους» (1939-1979), ενώ αργότερα το 1992 εξέδωσε το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους». Από το 1977 έως το 1994 γύρισε περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 – 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ, κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Στην τριλογία της, που ξεκίνησε το 2008 με τα «Πουλιά στο βάλτο» για τις γυναίκες στην Εθνική Αντίσταση (αποσπώντας επτά βραβεία, ενώ μια κόπια της βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας), συνεχίστηκε το 2009 με τη «Ζωή στους βράχους», για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ, και ολοκληρώθηκε το 2011 με τα «Τα κορίτσια της βροχής» για τις γυναίκες αγωνίστριες την περίοδο της χούντας, δεν εστιάζει στην ιστορική περιγραφή, αλλά επικεντρώνονται στην αφήγηση των ίδιων των πρωταγωνιστριών μέσα από προσωπικά βιώματα και μνήμες.
Η Αλίντα Δημητρίου (1933 - 2013) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή «Σταυράκου». Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά καθώς και το βιβλίο «Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους» (1939-1979), ενώ αργότερα το 1992 εξέδωσε το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους». Από το 1977 έως το 1994 γύρισε περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 – 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ, κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Στην τριλογία της, που ξεκίνησε το 2008 με τα «Πουλιά στο βάλτο» για τις γυναίκες στην Εθνική Αντίσταση (αποσπώντας επτά βραβεία, ενώ μια κόπια της βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας), συνεχίστηκε το 2009 με τη «Ζωή στους βράχους», για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ, και ολοκληρώθηκε το 2011 με τα «Τα κορίτσια της βροχής» για τις γυναίκες αγωνίστριες την περίοδο της χούντας, δεν εστιάζει στην ιστορική περιγραφή, αλλά επικεντρώνονται στην αφήγηση των ίδιων των πρωταγωνιστριών μέσα από προσωπικά βιώματα και μνήμες.