μνήμες απ’ το
μέλλον στο ζοφερό παρόν…
στην αρχή έχασα τις ώρες μου
πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ μεσάνυχτα
όλα μου φαινόντουσαν ίδια
ίσα που καταλάβαινα τη μέρα απ’ τη νύχτα
όχι που ‘χε και καμιά σημασία μια τέτοια πραγματικότητα
σβήνεις το φως ανάβεις το φως μια και μόνη διαφορά…
ύστερα άρχισα να χάνω και τις μέρες
δε μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά Κυριακής και Δευτέρας
στις διαστάσεις του σαλονιού μου
όσο κι αν έσπαγα το κεφάλι μου
λέγαν πως τα σούπερ μάρκετ κλείνουν τώρα τις Κυριακές
μα εγώ μια φορά τη βδομάδα πήγαινα κι αυτή με το ζόρι
οπότε καρφί δε μου καιγόταν…
σιγά-σιγά ατόνησαν οι μήνες κι οι εποχές
χάθηκε η άνοιξη πέρασε και το καλοκαίρι
κι ύστερα βούλιαξα σ’ ένα διαρκές φθινόπωρο
κι ούτε με τρόμαζε η σαφέστατη προοπτική
που τη διατυμπάνιζαν κι όλας οι άθλιοι στις ειδήσεις
πως θ’ ακολουθήσει κι ένας ατέλειωτος χειμώνας
και παίρναν κατάλληλα μέτρα γι αυτή τη ζοφερή προοπτική…
όμως να τώρα μπερδεύτηκα και πάλι
είναι ακόμα Μάρτης του είκοσι ή Μάρτης του εικοσιένα
και το σκέφτομαι γιατί τον Μάρτη του εικοσιένα
στις υπώρειες του χειμώνα είπα να ξεσηκωθώ
δε μπορεί να μου φάνε τούτοι οι τρισκατάρατοι κι άλλη μια
άνοιξη
δε θα τους κάνω τη χάρη…
κρίμα που δεν άκουσα χθες ή πέρσι δεν έχει σημασία
εκείνον που ‘λεγε πως πρέπει να λογαριαστούμε τώρα
κάθε αύριο θα ‘ναι αργά
και με τον ιό παρόντα μπορεί να πετύχει η επανάσταση…
σκέφτομαι μήπως αύριο μαζί με τον ιό
την κοπανήσει ξανά κι η επανάσταση
κι εγώ χωθώ βαθιά μέσα σ’ εκείνον τον ατέλειωτο χειμώνα…
Άγγελος Γαλάνης
Μάρτης 2020