ΑΧ ΕΛΛΑΔΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ… ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΥΠΟΦΕΡΩ(;), του Αλέξη Παπαδόπουλου

 ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ (1870 - 1934)

Βλέποντας στο διαδίκτυο την εικόνα της Γιάννας Αγγελοπούλου με το τσαντάκι-φουστανέλα ( πιο κιτς πεθαίνεις ), σε εκδήλωση της «γνωστής» Επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, μου ήρθαν οι παρακάτω σκέψεις:

• Τι σχέση μπορεί να έχει ο πατριωτισμός μου ως Έλληνας με το γκροτέσκο πανηγυράκι που ετοιμάζουν αξιότιμοι πλούσιοι και βολεμένοι διανοούμενοι για αυτόν τον επετειακό εορτασμό.

• Πόσο πιο πατριώτης μπορεί να είναι ο Μανώλης Ρασούλης γράφοντας το «Αχ Ελλάδα   σ’ αγαπώ» που έδωσε και τον τίτλο σ’ αυτό το γραφτό μου. … «η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά … που τ’ άγια χώματά της πόνος και χαρά … αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθειά σ’ ευχαριστώ γιατί με έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ, και να μη σε υποφέρω…»

• Πόσο λίγα ξέρουμε μέσα από τα σχολικά βιβλία για την πραγματική Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, τους δύο εμφύλιους, τον αλληλοσπαραγμό των προεστών για τα βακούφια και τα τσιφλίκια, την έλευση και δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, τον ρόλο των ξένων δυνάμεων, το πραγματικό - εξόχως διεθνιστικό - όραμα του Ρήγα Φεραίου-Βελεστινλή, και τόσα άλλα. 

• Πόσο και πότε με έχει συγκινήσει η θέα της Ελληνικής Σημαίας στη ζωή μου, και πόσα χρόνια χρειάστηκα να ξεπεράσω την ταύτιση που είχα μέσα μου για κάθε τι «πατριωτικό»

με τη χούντα των Συνταγματαρχών , που έζησα στην εφηβεία μου. 

• Και ναι έχω δακρύσει με τη θέα της σημαίας μας όταν τη σήκωναν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στα πρώτα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση , στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη και της 25ης Μάρτη, τότε που οι γνωστοί «πατριώτες» τους προπηλάκιζαν και έστελναν τα ΜΑΤ να τους βγάλουν από τις παρελάσεις.

• Και ναι έχω δακρύσει με τη θέα της σημαίας μας όταν τη σήκωναν οι πρόσφυγες αριστούχοι μαθητές στις μαθητικές παρελάσεις και που και εκεί διάφοροι «πατριώτες» είχαν αντιρρήσεις μη τυχόν και «μολυνθεί» η εθνική μας «αγνότητα».

• Και ναι έχω δακρύσει όποτε γίνεται αναφορά στην καθαίρεση του αγκυλωτού σταυρού από την Ακρόπολη και στην ύψωση της Ελληνικής Σημαίας μας από τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα.

Ναι αυτά ,και κάποια άλλα που δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε αυτό το κείμενο, μου έρχονται σαν σκέψεις γύρω από το θέμα των ημερών, που είναι η επέτειος των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1821.

του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου