Μνήμες σαν πρόσφυγες..., διαδικτυακή έκθεση ξυλόγλυπτων έργων, του Άγγελου Γαλάνη*

Οι τρεις ζωές...

Ξύλα καμένα, κουφάρια δέντρων, που κάποτε υπερήφανα δέσποζαν κι έδιναν ζωή απ΄ τη ζωή τους στο αττικό τοπίο,  που δεν άντεξαν στην καταστροφική μανία της πυρκαγιάς στο Μάτι την αποφράδα εκείνη ημέρα της 23ης Ιουλίου 2018.

Κορμοί δέντρων, ρίζες και φλούδες που παρέσυρε στο διάβα τους οι φονικές καταιγίδες στην Εύβοια το ξημέρωμα της 9ης Αυγούστου του 2020.

Ναυαγοί κι έρμαια των κυμάτων χωρίς ζωή και μνήμη ξεβράστηκαν σε κάποια ακτή, απομεινάρια της φρίκης και της καταστροφής.

Ξύλα που στοργικά έπιασε το χέρι του καλλιτέχνη θέλοντας να τους δώσει μιαν άλλη μορφή, να τους χαρίσει μια δεύτερη ζωή. Να μας θυμίζουν ότι η φύση είναι πάντα παρούσα και ζωντανή, παρόλα τα εγκλήματα και την ασέλγεια σε βάρος της των διψασμένων για το κέρδος ανθρώπων. 

Μορφές δωρικές στη μνήμη των 102  και 8 συνανθρώπων μας, που τόσο άδικα χάθηκαν.

Θραύσματα μνήμης,  ίχνη ζωής που μ΄ αγάπη και μεράκι θέλησε ο γλύπτης να τους εμφυσήσει  και που ο φακός αποτύπωσε δίνοντάς τους  μια τρίτη ζωή, εκείνη που τα έργα τέχνης αποκτούν, όταν επικοινωνούνται με τον ΆΛΛΟΝ έστω και στη δυστοπική τούτη  έγκλειστη άνοιξη. 

Ελένη Γλαρέντζου**

            μνήμες 

     σαν πρόσφυγες…

μνήμες που ζούσαν σαν τις νεράιδες

στις ρεματιές και τις πηγούλες

που ζούσαν

στις κορφούλες των λόφων και των βουνών

ώσπου ήρθαν

οι αδηφάγες φωτιές των ανθρώπων

στην υπηρεσία της ανάπτυξης

καθώς ψιθυρίζεται…

κι έτρεξαν οι μνήμες να κρυφτούν

στις ρίζες της ιστορίας

μέσα στα κούτσουρα των καμένων δέντρων

κι άλλες χώθηκαν βιαστικά

στις φλούδες και τ’ αποκαΐδια…

κι αφού καταλάγιασε το κακό

καταμετρήθηκαν κι αποφάσισαν

πως ήταν έρμα αναγκαίο κι ικανό

για την ανασυγκρότηση του δάσους

άμα έβαζε πλάτη

και των ανθρώπων η λογική

για την κοινή ζωή μας ντε σε τούτον τον πλανήτη…

όμως αλίμονο οι άνθρωποι ήταν αλλού

είχαν ήδη παραδώσει τη σκέψη και την ψυχή τους

σχεδόν ομόφωνα

στις γιγάντιες φτερούγες των ανεμογεννητριών

για να τις στροβιλίζουν

στο διηνεκές της χαζοχαρούμενης αδηφαγίας τους…

 

μετά ήρθαν οι καταιγίδες

απ’ τις δυο πλευρές του Ευβοϊκού κόλπου

προγραμματισμένα παιδιά

της κλιματικής αλλαγής κι ετούτες

κι απόσωσαν το κακό…

όλα στη θάλασσα

μαζί και των ανθρώπων το έωλο έρμα

που σώρευαν στα τσιμεντένια τους σεντούκια

και τα κλείδωναν καλά

με τις κλειδωνιές της απληστίας τους…

 

πάτωσαν στο βυθό

οι παστωμένες προσδοκίες των ανθρώπων

κι οι μνήμες της ζωής του δάσους

ναυαγοί κι έρμαια των κυμάτων

κίνησαν ταξίδι για τ’ άγνωστο

σαν καραβάκια δίχως μοίρα…

 

τις πήρε το κύμα του Ευβοϊκού

μαζί με τ’ ανάλαφρο μελτεμάκι

σαν ναυαγούς-ταξιδευτές

και τις ξέβρασε στις απεναντινές στεριές

φλούδες ρίζες κούτσουρα και κορμοί…

 

μνήμες αποκαΐδια…

κι οι άνθρωποι στις ακρογιαλιές  

τις υποδέχτηκαν με ξινίλα και κατάρες

με ουρανομήκεις φωνές

πως βρόμισε ο αγνός τους τόπος με τούτη τη σαπίλα…

γύμνια στις ψυχές

τίποτα για την ταμπακιέρα

γιατί έτσι στρεβλώθηκαν

καιρό τώρα να βλέπουν τα τυφλωμένα μάτια τους…

σαν τους πρόσφυγες κι οι δόλιες οι μνήμες

πουθενά στον ήλιο μοίρα

πάει μήνας ολόκληρος

που μαζεύουν οι μπουλντόζες απ’ τις ακρογιαλιές

και θάβουν τις μνήμες στις χωματερές…

τι να διασώσεις φτωχέ μου εφήμερε γλύπτη

με τις μνήμες που σκαλίζεις στις φλούδες και τις ρίζες…

κι εσύ ποιητή τι να πεις με τα λόγια στις ρίμες σου

δε βλέπεις το μέγεθος του κακού

      πώς ν’ αποτυπωθεί 

      τέτοια καταστροφή… 

*Το ποίημα "Μνήμες σαν Πρόσφυγες" του Άγγελου Γαλάνη, γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2020, στα ξυλόγλυπτα έδωσε μορφή το καλοκαίρι και στις αρχές του φθινοπώρου του 2020.

** Η φωτογραφική αποτύπωση και η επιμέλεια έγιναν από την Ελένη Γλαρέντζου τον Μάρτη του 2021 την 100η  ημέρα του "δεύτερου" εγκλεισμού.