Κι όμως φοβάμαι, της Ελένης Γλαρέντζου

Κι όμως φοβάμαι
Φοβάμαι τον φόβο

κι όμως φοβάμαι

ιδίως τις νύχτες
όταν ένα χέρι ατσάλινο
μου σφίγγει το λαιμό
και δεν έχω αέρα ν΄ ανασάνω

σαν συλλογίζομαι όλους αυτούς
που μόνοι τους πεθαίνουν
στοιβαγμένοι σε κρύους θαλάμους

χωρίς ένα αγαπημένο χέρι
τα δάκρυα τους να σκουπίζει

που δεν πρόλαβαν να πουν
ένα τελευταίο σ΄ αγαπώ
να χαρίσουν ένα χαμόγελο
να ζητήσουν συγνώμη
ή να συγχωρέσουν

που δεν πρόλαβαν να δουν
ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα
που δεν θα μυρίσουν
τις ευωδιές αυτής της άνοιξης
που δεν αποχαιρέτησαν
το γαλαζοπράσινο πέλαγο
το τελευταίο καλοκαίρι τους

που δεν πρόλαβαν

να χαρίσουν ένα ακόμη φιλί
που δεν θα πουν ποτέ ξανά
στους αγαπημένους τους

καληνύχτα
τα λέμε πάλι αύριο...


Μάρτης του 2020

Ελένη Γλαρέντζου