Μνήμη, του Αναστάση Μαδαμόπουλου

Πολυπτυχιούχος και πολυτεχνίτρα η μνήμη,
universalis αναγεννησιακή λειτουργός
σε έργα σπουδαία ταγμένη
αλλά αφοσιωμένη και σε πάρεργα ταπεινά.

Μνήμη γλύπτρια, αγαλματοποιός
ερώτων εφικτών και ανέφικτων.
Ζωγράφος και εικονοπλάστρια
των άρρητων και των ανομολόγητων.
Χαράκτρια συγκινήσεων βαθιών,
τροφός ευγνωμοσύνης
αλλά και της εκδικητικής χόβολης
αναμοχλεύτρια.

Κινηματογραφικές ταινίες γυρίζει
και έργα video art μηχανεύεται
μήπως τραύματα βαθιά επουλωθούν
από του χρόνου την πανάκεια.


Αρχιτέκτων ευφάνταστη σκηνικών
-όπου τα περασμένα εύκολα αναβιώνουν
και παίζονται απαράλλαχτα, από την αρχή -
επιφέρει την ίδια αρχαία οδύνη
και ναρκώνει την τωρινή
αναπαράγοντας πειστικά μια αλλοτινή αγαλλίαση.

Αριστούχος στην Τέχνη της υποκριτικής
καμώνεται πως θυμάται ακόμη
ό,τι προπολλού κι ολότελα έχει λησμονηθεί
ή, υποδυόμενη την αμνησία,
πώς απώθησε όσα αδιάλειπτα βασανίζουν.
Μουσικοσυνθέτης και οργανοπαίχτρια ταλαντούχος,
δύο νότες της αρκούν
για να ξεδιπλώσει του τραγουδιού
ολόκληρο το μεταξένιο τόπι
και ό,τι μας φέρνει στο παρόν
άλλοτε τακτικά με τους κανόνες της αρμονίας το δοκιμάζει
κι άλλοτε άταχτα, καταργώντας τους ή ανατρέποντάς τους.



Και κάθε μέρα, πολλές φορές την ίδια μέρα,
την ίδια νύχτα, επιτηδεύεται
στην ανακύκλωση αποφαγιών
και λοιπών βιολογικών υπολοίπων
σε σπιτικές κουζίνες και υπαίθριες ψησταριές.

Πλύστρα και σιδερώστρα ακάματη
μην ξεχειλώσουν, μπουν ή τσαλακωθούν
τα φορεμένα μας.

Κομμώτρια, του αμάραντου κάλλους ταριχεύτρια
και θιασώτης των επιλεκτικών αφαιρέσεων,
το ξύρισμα ωστόσο το μισεί
επειδή τον χρόνο τολμά να κοροϊδέψει.

Καλή μοδίστρα
άψογα γαζώνει τσέπες
να μην αδειάσουν ποτέ
από ψιχουλάκια αγάπης,
μπαμπακιές τρυφερότητας
και ανεξαργύρωτα πόθων κέρματα.

Εθελόντρια τηλεγράφος
μηνύματα στέλνει εξ απαλών ονύχων
εικοσιτετράωρη η βάρδια
σε ξυπνητούς και κοιμισμένους,
καμιά εποχή δεν παίρνει άδεια.

Οικιακή βοηθός και οικονόμος
τον οίκο διατηρεί των αναμνήσεων παστρικό,
τακτοποιεί κιτρινισμένα φύλλα ημερολογίων
πολλών δεκαετιών
δικά μας και αλλότρια.

Τη λήθη λένε για γιατρό,
όμως πιο δημιουργικό μου φαίνεται
της Μνήμης το εργαστήρι.
Εδώ με τη συνεχή επανάληψη
μαθαίνουμε να μένουμε οι εαυτοί μας
κι αποθηκεύουμε τις μήτρες
όλων εκείνων που διαλέξαμε
να αγαπάμε και να θαυμάζουμε,
καθώς κι όσων σαν αστροπελέκια
κάποτε έπεσαν πάνω μας και μας κατέκαυσαν.
Να θερμαίνουμε με χνώτα τη μνήμη μας
και οπωσδήποτε να συμπληρώνουμε το λαδάκι
στο καντήλι της,
για να μπορούμε – στο ημίφως, όπως ταιριάζει –
να μαλακώνουμε, όσο ζούμε, τη σβολιασμένη πλέον ιστορία μας.

Αναστάσης Μαδαμόπουλος